‘ข้าวผัดฉันไม่ว่าง’ คือสิ่งแรกที่ฉันอยากบอกคนทั้งโลกให้ลองมากินเมื่อพูดถึงร้านนี้ มันไม่ใช่ข้าวผัดที่อร่อยที่สุดในโลกหรือมีดาวการันตีอะไรหรอก แต่มันเป็นข้าวผัดที่ฉันรู้สึกว่าจริงดี เป็นข้าวผัดในฝันแบบเนื้อหนังสมราคาที่ใครๆ ก็คงอยากให้เป็น แน่นอนราคาไม่ใช่สิบยี่สิบบาท แต่มันคือ 350 บาทที่ได้มาแบบเนื้อๆ เน้นๆ กรรเชียงปูมา เนื้อปูมาเต็มๆ กุ้งเสียบไม้ หมูยอหั่นแบบลูกเต๋า และสิ่งที่ทำให้ข้าวผัดจานนี้ลงตัวมากสำหรับฉันคือไข่ต้มที่ฉันเชื่อว่าคนไทยทุกคนมีประสบการณ์กับไข่ต้มในช่วงวัยเด็กที่ต่างกันออกไป เวลาเขายกข้าวผัดจานนี้มาเสิร์ฟ พนักงานจะเตรียมน้ำปลาพริกมาให้ด้วยซึ่งปอนด์ (วรเมธ อู่แสงทอง) เจ้าของร้านบอกว่า ‘เพราะคนไทยติดกินข้าวผัดกับน้ำปลาพริก’ แต่พอฉันจะตักน้ำปลาพริกใส่ผสมลงไปในข้าวเท่านั้นล่ะ ปอนด์เบรกทันที “พี่จะกินน้ำปลาพริกทำไมครับ นี่ดีกว่า น้ำจิ้มซีฟู้ดกับน้ำจิ้มมะขามเด็ดกว่า อ่ะไม่เชื่อลองดูสิ ลองเอากุ้งจิ้มกับน้ำจิ้มทั้งสองอย่างแล้วกินกับข้าวดู”

เออวะ รสมันตัดกัน … ฉันปัดถ้วยน้ำปลาพริกออก

นั่งกินไปกินมา ฉันกินข้าวผัดฉันไม่ว่างจนเกลี้ยงจานและพบสัจธรรมว่าการมานั่งกินมื้อเย็นที่นี่นั้นเป็นอะไรที่อันตรายมาก พรุ่งนี้น้ำหนักจะขึ้นไหมเนี่ย และความน่ารักในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของร้านนี้คือเวลาที่เรากินอาหารจนหมดจานแล้ว จะเห็นลายดอกไม้ที่ก้นจาน มันเป็นลายที่ทำให้ฉันนึกถึงวอลล์เปเปอร์ติดผนังสมัยปู่ย่าที่บ้านหลังเก่ามาก เส้นสายมันคลาสสิกและอ่อนโยน ปอนด์บอกฉันว่าผิวสัมผัสของจานสเตนเลสลักษณะนี้มันให้ความรู้สึกของอาหารแบบสตรีทฟู้ด เข้าถึงง่าย

สำหรับภาพประกอบบทความทั้งหมดที่เห็นอยู่นี้ ฉันไปนั่งกินมาเมื่อช่วงมื้อเย็นของวันจันทร์ ซึ่งถ้าใครไปวันศุกร์เสาร์อาทิตย์ละก็ จะไม่เจอบรรยากาศแบบนี้แน่ เพราะลูกค้าจะแน่นร้านไปหมด แต่ที่ฉันเลือกไปวันธรรมดาก็เพราะเจ้าของร้านจะพอมีเวลานั่งคุยกับเรา รวมทั้งในวันถัดไป ปอนด์ต้องกลับไปทำงานที่แท่นขุดเจาะน้ำมันแล้ว ซึ่งรอบนี้ เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าจะต้องไปออกไปอยู่กลางทะเลนานกี่วัน

“ถ้าพี่จะคุยกับผม มาวันนี้เลยก็ได้นะครับ มาวันอื่นผมอาจจะไม่อยู่ พรุ่งนี้ผมต้องออกทะเล” ปอนด์บอกฉันทางโทรศัพท์เมื่อช่วงบ่าย

ปัจจุบัน ปอนด์อายุสามสิบพอดี เป็นวิศวกรอยู่ที่แท่นขุดเจาะน้ำมันในตำแหน่ง Field engineer ซึ่งการที่เขามาเปิดร้านอาหารซีฟู้ดบนถนนบรรทัดทองเมื่อแปดเดือนที่แล้วก็เริ่มมาจากความคิดที่อยากจะลองทำธุรกิจแบบยั่งยืน ซึ่งแม้ปอนด์จะไม่ใช่เชฟหรือคนทำอาหารโดยตรง แต่การใช้ชีวิตอยู่ที่มหาชัยมายาวนานพอสมควร ทำให้เขาเองมีความสัมพันธ์กับเรื่องของอาหารทะเล เขารู้ว่าแหล่งวัตถุดิบที่ดีของอาหารทะเลแต่ละชนิดจะต้องไปสั่งกับใครหรือที่ไหน โดยไม่มีการสั่งผ่านพ่อค้าคนกลาง

ในช่วงแรกๆ ของการเปิดร้าน ปอนด์เอาเงินที่ตัวเองสะสมอยู่ในบัญชีทั้งหมดมาลงทุนจากความเชื่อเพียงว่าโอกาสในช่องทางธุรกิจที่เขากำลังจะทำอยู่นั้น มันมีความเป็นไปได้ ในเดือนแรกๆ ปอนด์ขาดทุนเป็นแสนเพราะกะปริมาณการซื้อของเข้าร้านไม่ถูก ขณะเดียวกัน ลูกค้าในช่วงนั้นก็น้อยนิด พนักงานนี่แทบจะต้องนั่งเล่นหมากรุกรอลูกค้าเดินเข้าร้านอยู่แล้ว มันเงียบมาก ตั้งแต่เปิดร้านจนปิดร้านห้าโมงเย็นถึงห้าทุ่ม ปอนด์ขายได้แค่เก้าร้อยกว่าบาท ช่วงนั้น ร้านอาหารของปอนด์ยังเป็นแค่ตึกหนึ่งคูหาที่มีโต๊ะตั้งไว้ด้านหน้าเพียงหกโต๊ะ ทำไปทำมา ลูกค้าเข้ามากินที่ร้านของปอนด์เยอะขึ้นเรื่อยๆ เป็นกลุ่มลูกค้าแบบกินจริงไม่ใช่มาเช็กอินแล้วจากไป แต่เป็นการกลับมากินซ้ำแล้วซ้ำอีกรวมทั้งมีการบอกต่อ จนในที่สุด ปอนด์เลยต้องขยายร้าน เช่าตึกเพิ่มอีกหนึ่งคูหา โดยปัจจุบันร้านของปอนด์ขายได้ตกคืนละสามถึงสี่หมื่นในวันเสาร์อาทิตย์ และเคยพีคสุดขนาดที่คืนวันอาทิตย์ขายได้แปดหมื่นกว่าบาท ซึ่งถึงตรงนี้ ฉันทักปอนด์ “โห แสดงว่าตอนเปิดร้านช่วงแรก ปอนด์ก็ต้องต่อสู้กับความคิดตัวเองเยอะเหมือนกันนะ และเอาเข้าจริง มันก็ดูจะเป็นการลงทุนแบบวัดดวงด้วยสำหรับคนไม่เคยทำธุรกิจมาก่อน”

“ใช่ครับ แต่สิ่งที่ผมบอกกับตัวเองคือเอาวะ เรามีแผนที่ดีเรามีเป้าหมายที่ชัดเจนเรารู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ จนพอทำๆ ไป มันมีตัววัดผลให้เทียบเคียงว่าเฮ้ยนี่ไง มันเป็นไปได้นิ เราไม่ได้มะโนไปเอง พอเข้าเดือนที่สามที่สี่ ทุกอย่างมันก็ค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ จากเคยขาดทุนก็กลายเป็นเท่าทุนและมีกำไรเยอะขึ้น ผมเชื่อนะว่าเวลาที่เราตั้งใจทำอะไรสักอย่าง เราไม่ต้องไปตะโกนบอกใครหรอกว่ามันดีหรือไม่ดี ถึงเวลาความจริงมันจะแสดงตัวออกมาเองนั่นล่ะ”

วัตถุดิบของร้านนี้ถูกส่งตรงมาจากแหล่งเจ้าประจำที่เชื่อใจกันแบบวันต่อวัน ปูทะเล สั่งมาจากปราณบุรี เนื้อปูแกะ สั่งมาจากสุราษฎร์ธานี ส่วนกุ้งแม่น้ำ มาจากแพของแม่แฟนปอนด์ที่มหาชัย ซึ่งช่วงไหนถ้าปอนด์ไม่ต้องออกไปทำงานที่แท่นขุดเจาะ ปอนด์จะขับรถไปกลับมหาชัย-กรุงเทพทุกวัน เพื่อเอาวัตถุดิบในส่วนที่สั่งจากมหาชัยมาส่งที่ร้าน

หนึ่งเรื่องที่ฉันประทับใจมากสำหรับร้านนี้คือวิธีการดูแลพนักงาน ฉันแอบยืนดูอาหารที่พนักงานกำลังนั่งล้อมวงกินกัน อื้อหือ มันน่ากินมาก น่ากินกว่าที่บ้านฉันอีก เห็นปุ๊บ รู้ได้ทันทีว่าร้านนี้นายจ้างไม่งกกับลูกน้อง ซึ่งนี่ล่ะวิธีเด็ดสุดในการมัดใจคนให้อยู่ทำงานกับเรานานๆ มันคือการใช้ใจซื้อใจ

“คือตัวผมเองก็ทำงานเป็นลูกจ้างเหมือนกัน ซึ่งพอเรามีลูกจ้างเราก็จะเข้าใจว่าคนเป็นลูกจ้างเขาอยากให้เราดูแลแบบไหน หรืออย่างไอ้เรื่องอาหารเนี่ย การที่เราจะต้องมีรายจ่ายเพิ่มวันละไม่กี่ร้อย มันไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะสิ่งที่เขาทำให้เรามันมากกว่านั้น”

“คือตัวผมเองก็ทำงานเป็นลูกจ้างเหมือนกัน ซึ่งพอเรามีลูกจ้าง เราก็จะเข้าใจว่าคนเป็นลูกจ้างเขาอยากให้เราดูแลแบบไหน หรืออย่างไอ้เรื่องอาหารเนี่ย การที่เราจะต้องมีรายจ่ายเพิ่มวันละไม่กี่ร้อย มันไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะสิ่งที่เขาทำให้เรามันมากกว่านั้น”

ทุกวันนี้ร้านอาหารโดยเฉพาะร้านกาแฟเปิดกันให้พรึบเป็นดอกเห็ด แต่สุดท้ายแล้วฉันเชื่อว่าแม้ความโชคดีของการทำธุรกิจในยุคปัจจุบันจะมีโซเชียลเน็ตเวิร์กมาเป็นตัวช่วยในเรื่องของการทำพีอาร์และกระจายข่าวสาร ทว่าตัวตัดสินในความสำเร็จที่แท้จริงแล้ว ต้องดูกันยาวๆ ว่าลูกค้ากลับมาใช้บริการซ้ำและมีการบอกต่อหรือเปล่า นี่ล่ะตัววัดผลในโลกของความจริง

365 love ♥ note

◊      แผนที่ร้าน คลิ้ก ฉันไม่ว่าง  เพื่อเข้า fb page ของร้าน

◊      ร้านเปิดทุกวัน ห้าโมงเย็นถึงห้าทุ่ม โทรสั่งแล้วให้มอเตอร์ไซด์วิ่งมาเอาก็ได้ เห็นลูกค้าเก่าที่ร้านนี้สั่งกันที จริงจังมาก

◊     1590 ถนนบรรทัดทอง เขตปทุมวัน (แถวๆ แยกซอยจุฬาฯ16)  091 5762861